سرمایه‌گذاری روی رفاه مردم نبایستی تنها به عنوان یک امر خیرخواهانه مفروض شود بلکه به عنوان الزام روغن‌کاری موتور اقتصادی جامعه توسط تقویت زیرساخت‌های مصرف در جامعه با هدف ایجاد بازار برای امر تولید در کشور درک شود. این یعنی زمینه سازی در راستای تقویت جریان بازار یا به بیان دیگر ایجاد یک زمینه جهت حداقل رونق و خودکفائیه اقتصادیه خودکار کشور.
همانگونه که بنگاه‌ها ستون فقرات اقتصاد یک کشور را شکل می‌دهند رفاه خانوارها هم ستون فقرات اقتصاد بنگاه‌ها را می‌سازد چرا که خانوارها با مصرف تولیدات بنگاه‌ها فعالیت آن‌ها را به ثمر می‌رسانند. بنابراین چه سرمایه‌گذاری دولتی در رفاه خانوارها و چه پرداخت دستمزدهای مطلوب، که قدرت مصرف خانوارها را بالا می‌برند، خود به خود رونق بخش بازار و پشتوانهٔ اقتصاد و آبادانی همان کشور هم خواهند بود.
